Yvonne werkte in de thuiszorg, maar kwam in 2013 met een bijstandsuitkering thuis te zitten. Ze kampte met zware depressieve gevoelens en zat in een relatie die niet werkte. Nu ziet haar leven er een stuk positiever en actiever uit: onlangs behaalde ze een diploma van de opleiding tot (professioneel) ervaringsdeskundige en ze doet vrijwilligerswerk. Goede hulp en begeleiding en kleine stappen richting participatie droegen daaraan bij. Lees het verhaal van Yvonne in dit praktijkvoorbeeld.

Depressief en schulden

Yvonne is 49 jaar oud, alleenstaand en heeft drie kinderen waarvan twee nog bij haar thuis wonen. Ze heeft de mavo afgerond en verschillende cursussen en trainingen gevolgd. Door de jaren heen had Yvonne diverse banen in de thuiszorg, maar door psychische problemen en een vlucht voor een slecht huwelijk kwam ze rond 2013 thuis te zitten. Yvonne over deze periode: “Het ging gewoon niet meer. Ik had het allemaal niet meer op een rijtje en voelde me zwaar depressief. Ik kwam de deur niet meer uit, ik sliep heel slecht, ik had nachtmerries.” In deze tijd had Yvonne ook schulden.

Maatschappelijk werk en therapie

Voor onder andere die schulden zocht Yvonne hulp. Ze kwam uit bij een sociaal werkorganisatie die haar een maatschappelijk werker toewees. Die hielp haar met een aantal praktische zaken en raadde haar aan om naar de huisarts te gaan voor haar psychische klachten. Dat deed Yvonne, waarna ze werd doorverwezen naar een psycholoog voor een langdurig EMDR-traject.

Vrijwilliger bij Huis van de Wijk

Tijdens dit traject dacht Yvonne, op aanraden van haar psycholoog, ook na over wat ze ‘verder kon gaan doen’: “Ik wilde toch langzaamaan wel weer de deur uit, sociale contacten opbouwen.” In die periode had Yvonne regelmatig afspraken met haar maatschappelijk werker. Zo’n afspraak vond ook een keer plaats in het Huis van de Wijk. Omdat de locatie bij haar in de buurt was en ze de omgeving en mensen erg prettig vond, vroeg Yvonne of ze daar vrijwilligerswerk kon gaan doen.

Dat kon, en van 2014 tot 2018 werkte Yvonne daar zo’n twee tot drie keer per week als gastvrouw. Dat beviel goed: “Ik vond dat heel leuk. Ik heb zo mijn sociale contacten ook weer kunnen opbouwen.” Yvonne kreeg ook de kans om mee te doen aan cursussen en trainingen die er werden gegeven, zoals een weerbaarheids- en een BHV-training: “Alles wat ik aangeboden kreeg, greep ik aan. Ik heb daar zeker tien certificaten aan overgehouden.”

Opleiding tot ervaringsdeskundige

Na vier jaar vrijwilligerswerk bij het Huis van de Wijk was Yvonne toe aan iets nieuws met meer uitdaging. Via de activeringscoach van de gemeente kon ze meedoen aan een mentale training van een welzijnsorganisatie. Diezelfde organisatie bood een opleiding tot (professioneel) ervaringsdeskundige. Zowel Yvonnes maatschappelijk werker als haar psycholoog wezen haar daarop en moedigden haar aan om die opleiding te gaan volgen: “Mijn psycholoog zei: jij bent gewoon een ervaringsdeskundige, jij moet iets doen met je verhaal.”

Yvonne was direct enthousiast: “Ik dacht: dit is iets wat bij me past. Ik wilde altijd al mensen helpen vanuit mijn eigen ervaringen […] met depressie, trauma, als tienermoeder, met seksueel geweld.” Financiën leken in eerste instantie nog een drempel om de opleiding te gaan volgen, maar uiteindelijk kwam de gemeente Yvonne tegemoet in de kosten. Tijdens de opleiding deed ze ook werkervaring op als trainer en als begeleider van mensen met een lichte verstandelijke beperking en/of autisme.

Werk zoeken

Inmiddels heeft Yvonne de opleiding tot ervaringsdeskundige succesvol afgerond. Op dit moment doet zevrijwilligerswerk bij de welzijnsorganisatie die de opleiding aanbiedt. Yvonne leidt daar een supportgroep voor deelnemers die wachten tot ze aan de opleiding kunnen beginnen of in een ‘time-out’ zitten. Deze supportgroep heeft wekelijkse bijeenkomsten die Yvonne organiseert. In de toekomst zou Yvonne graag een baan als ervaringsdeskundige willen. Vooral het voeren van één-op-één-gesprekken vindt ze leuk – daar zou ze mee verder willen. Yvonne leeft nu nog van een bijstandsuitkering.

Succesfactoren: vertrouwen, luisteren en empathie

Vooral belangrijk voor Yvonnes positieve ontwikkeling in de afgelopen jaren was de hulp van haar therapeut, maatschappelijk werker en activeringscoach: “Ik heb veel te danken aan de hulpverlening die ik kreeg. Vooral het vertrouwen dat zij in mij hadden hielp enorm.” Dat vertrouwen heeft Yvonne ook weleens gemist, bijvoorbeeld in gesprekken met gemeentemedewerkers.

“Binnen de gemeente heb ik in het begin ook wel gesprekken gehad die niet zo fijn waren. Ik werd veroordeeld, en dat vond ik absoluut niet fijn. Er was dan heel weinig empathie voor waar ik vandaan kom. Maar ik heb ook veel mensen gesproken die dat wel hadden.” Haar activeringscoach behoort tot de laatste categorie. Yvonne over zijn begeleiding: “Hij heeft naar mij geluisterd en dat is gewoon heel belangrijk. Meegevoeld, empathie getoond, begrip gehad voor mijn situatie. En hij gelooft in mij, hè.”

Lees ook de verhalen van Stephan, Sandra, Linda, Martijn en Janneke.